พระบูชารุ่นแรก พระครูโสภณสังวรคุณ (ลพ.สิงห์ สุสํวโร) วัดบ้านผือ จ.ศรีสะเกษ ปี26
รายละเอียด ประวัติ พระครูโสภณสังวรคุณ วัดบ้านผือ ตำบลผือใหญ่ อำเภอโพธิ์ศรีสุวรรณ จังหวัดศรีสะเกษ มีนามเดิมว่า สิงห์ นามสกุล ใยผุย โยมบิดาชื่อ นายมา ใยผุย โยมมารดาชื่อ นางแต๊ะ ใยผุย ถือกำเนิดเมื่อวันที่ 7 เมษายน 2448 ตรงกับวันศุกร์ขึ้น 7 เดือน 5 ปีมะเส็ง ในตระกูลชาวนา บ้านหนองผือ ตำบลหัวช้าง (ปัจจุบันตำบลแขม) อำเภออุทุมพรพิสัย จังหวัดขุขันธ์ (ปัจจุบันจังหวัดศรีสะเกษ) มีพี่น้องร่วมบิดามารดาด้วยกัน 3 คน คือ
1. นางอ้วน ใยธรรมา
2. นางวัน ใยผุย
3. พระครูโสภณสังวรคุณ
พี่สาวทั้งสองได้เสียชีวิตไปก่อนแล้ว เหลือแต่บุตรหลานได้สืบสกุลต่อมาจนถึงปัจจุบัน

ชีวิตเมื่อเยาว์วัย
ชีวิตในวัยเยาว์ของท่านถือเป็นแก้วตาดวงใจของพ่อแม่และพี่สาวทั้งสอง ทั้งนี้เนื่องจากท่านเป็นบุตรชายคนเดียวและเป็นบุตรคนสุดท้อง จึงเป็นที่รักและหวงแหนของครอบครัว พ่อแม่และพี่ ๆ คอยฟูมฟักทะนุถนอมกล่อมเกลี้ยงเลี้ยงดูด้วยการเอาใจใส่เป็นพิเศษ ทั้งนี้ก็ด้วยหวังจะให้บวชเรียน แล้วมีครอบครัวสืบทอดสกุลตามประเพณีของชาวอีสาน ชีวิตในวัยเยาว์ของท่านจึงเต็มไปด้วยความอบอุ่นในละอองไอแห่งความสุขของครอบครัว อันบุคคลโดยทั่ว ๆ ไปจะพึงลุ่มหลง แต่สำหรับเด็กชายสิงห์ ฯ แล้ว หาได้พึงพอใจกับชีวิตแห่งการครองเรือนเช่นนั้นไม่ ทั้งนี้อาจจะเนื่องจากบุญบารมีที่เคยสะสมในอดีตชาติ จึงมองเห็นชีวิตการครองเรือนเต็มไปด้วยโทษนานาประการ จิตใจของท่านจึงมุ่งสู่ร่มผ้ากาสาวพัสตร์เป็นธงชัยแห่งชีวิต ดังนั้น ตลอดช่วงวัยเยาว์จนย่างเข้าสู่วัยหนุ่ม จึงได้รบเร้าบิดามารดาขออนุญาตบรรพชาอุปสมบทในพระบวรพุทธศาสนาอยู่เสมอ หากแต่ได้รับการทัดทานจากบิดามารดาไว้ว่า ขอให้ท่านช่วยงานไปก่อน เพราะขณะนั้นยังขาดคนช่วยงานประกอบอาชีพเลี้ยงครอบครัว ท่านจึงได้แสดงความกตัญญูช่วยงานในครอบครัวอย่างขยันขันแข็ง ทุ่มเทกำลังกายประกอบอาชีพทำนาอย่างเต็มความสามารถ เพื่อเป็นการแบ่งเบาภาระจากบิดามารดา แต่ตลอดเวลาท่านจะคิดถึงแต่เรื่องการบวชอยู่เสมอ

ลักษณะอุปนิสัยเมื่อเยาว์วัย
เมื่อเยาว์วัย หลวงพ่อมีลักษณะอุปนิสัยสุขุม เยือกเย็น รักความยุติธรรม รักความสงบ ชอบอยู่อย่างสันโดษ หลีกเร้นจากหมู่คณะ ชอบอยู่ตามลำพังตามป่าหรือท้องนาที่เงียบสงบ มีเรื่องตลกเล่ากันมาในหมู่คนใกล้ชิดของท่าน และตัวท่านเองก็เคยเล่าเกี่ยวกับชีวิตในวัยเยาว์ของท่านเมื่อก่อนการอุปสมบทว่า เมื่อเสร็จจากหน้าทำนาแล้วท่านได้รับหมอบหมายจากครอบครัว ให้มีหน้าที่เลี้ยงควาย ซึ่งสมัยนั้นบริเวณรอบ ๆ หมู่บ้านยังเป็นป่ารกอยู่มาก ทุก ๆ วันท่านจะต้อนควายเข้าไปเลี้ยงในป่าตามลำพัง เพราะความชอบหลีกเร้นจากหมู่คณะ ชอบอยู่อย่างสงบเพียงผู้เดียว ท่านจึงชอบต้อนควายเข้าไปเลี้ยงในป่าช้าประจำหมู่บ้าน ซึ่งเด็กส่วนใหญ่กลัวไม่กล้าแม้แต่จะเฉียดเข้าใกล้ ขณะที่ควายกำลังแทะเล็มหญ้าอยู่นั้น ท่านก็จะปีนขึ้นไปนั่งเล่นบนเถาวัลย์ขนาดใหญ่ ที่พันกันไปมาระหว่างต้นไม้สองต้น ซึ่งเหลือเกินที่นั่งเล่นหรือนอนพักผ่อน ท่ามกลางความเงียบสงบและสายลมพัดผ่านเบา ๆ มีครั้งหนึ่งท่านเผลอนอนหลับจนกระทั่งมืดค่ำ บรรดาฝูงควายที่ท่านต้อนมาเลี้ยงต้องเดินกลับบ้านเข้าคอกเองโดยไม่มีคนต้อนกลับ บรรดาญาติพี่น้องเมื่อเห็นดังนั้นก็พากันตกใจ ถามไถ่หาท่านอย่างเซ็งแซ่เพราะไม่มีใครทราบว่าท่านไปไหน ญาติพี่น้องจึงรวมตัวกันออกติดตามหาท่าน โดยการเดินย้อนรอยฝูงควาย ใช่เวลาในการค้นหาอยู่นานพอสมควรก็พบตัวท่านนอนอยู่บนเถาวัลย์ เมื่อญาติร้องเรียกท่านจึงสะดุ้งตื่นขึ้นมา ข้อนี้แสดงให้เห็นว่าท่านมีนิสัยชอบสันโดษในบรรยากาศที่เงียบสงบในห้วงลึกของจิตใจใฝ่ฝันแต่ความสงบในการออกบวช

ชีวิตอุปสมบท
โยมบิดา มารดา พร้อมทั้งญาติพี่น้องได้นำท่านไปอุปสมบท ณ พัทธสีมาวัดบ้านปลาเดิด ตำบลโดด อำเภออุทุมพรพิสัย จังหวัดขุขันธ์ (ศรีสะเกษ) เมื่อวันที่ 29 มิถุนายน 2468 ขณะอายุ 20 ปีบริบูรณ์ โดยมีพระครูเทวราชกวีวรญาณ เจ้าคณะอำเภออุทุมพรพิสัย วัดบ้านสำโรงใหญ่ ตำบลสำโรงใหญ่ อำเภออุทุมพรพิสัย เป็นพระอุปัชฌาย์ พระปลัดขาว ฯ เป็นพระกรรมวาจาจารย์ พระสมุห์ชม ฯ เป็นพระอนุสาวนาจารย์ ท่านได้รับฉายาว่า " สุสํวโร " หมายถึง ผู้สำรวม พระบูชาหน้าตัก5นิ้วถือเป็นองค์แรกที่เจอ หายากมากๆ